مقایسه اثرات هورمون رشد روی تغییرات گرلین آسیل دار در دو رده چاقی به دنبال یک جلسه فعالیت ورزشی متناوب

زمینه و هدف: غذای دریـافتی (اشتها) و انرژی مصرفی می توانند روی وزن بدن مؤثر باشند. گرلین آسیل دار (acylated ghrelin) اشتها را زیاد می کند و میزان پلاسمایی آن توسط هورمون رشد سرکوب می شود. تحقیق حاضر، اثرات فعالیت ورزشی متناوب با شدت های فزاینده روی گرلین آسیل دار، اشتها و هورمون رشد دانشجویان مرد با دو رده چاقی را مورد آزمون قرار می دهد.روش بررسی: هر دو گروه یک (تعداد شش نفر، شاخص توده بدن 2kg/m 92/0±18/31) و گروه دو (تعداد پنج نفر، شاخص توده بدن 2kg/m 25/2±94/36) با شدت های فزاینده 50، 60، 70 و 80 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی، به ترتیب برای مدت 10، 10، پنج، و دو دقیقه روی نوارگردان دویدند. نمونه های خون قبل از فعالیت ورزشی (به عنوان مقادیر استراحتی)، بعد از هر حجم کاری (هنگام فعالیت ورزشی) و در دقایق 30، 60 و 120 (هنگام دوره بازیافت) جمع آوری شدند.یافته ها: غلظت های پلاسمایی گرلین آسیل دار و میزان گرسنگی در دو گروه کاهش یافت و در پایان آزمون، به طور معنی داری نسبت به مقادیر استراحتی کم تر بود (به ترتیب: 008/0p= و 002/0p=) ولی اختلاف معنی داری بین گروه ها نبود. غلطت پلاسمایی هورمون رشد در دو گروه افزایش یافت و در پایان آزمون، به طور معنی داری نسبت به مقادیر استراحتی بیش تر بود (گروه یک 012/0p= و گروه دو 005/0p=) و اختلاف معنی داری بین گروه ها نبود. به علاوه، تفاوت معنی داری بین مقادیر سطح زیرمنحنی تمام متغیرها در هر دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: این یافته ها اشاره دارد که افراد در دو رده چاقی، واکنش های یکسانی به شدت های مختلف دویدن دارند که می تواند برای طراحی یک برنامه تمرینی کاهش وزن مؤثرتر، مورد توجه قرار گیرد.